شمال نیوز:  رضا امیری/  امروز روز شهادت مردی است که همه دوران کوتاه حکومت او را معیار حق و حقیقت و عدالت می دانند و همه ما حداقل در حرف مدام دم از حکومتی می زنیم که به وسیله این گوهر تابناک آمان امامت ایجاد شده بود، حکومت عدل علی(ع)!

نهج البلاغه و مجموعه نامه های حضرت امیر به والیان خود نمونه بارز رهنمود هایی است که اگر فقط با چند تا از آن ها هم آشنا شویم و آن را به کار ببندیم ما را کفایت می کند، این روزها که دادگاه ها پر از مدیرانی است که حتی به حقوق های چند ده میلیونی هم قانع نیستند و دندان حرص و طمعشان تا عمق وجود ملت رفته نامه 45 نهج البلاغه که حضرت امیر آن را خطاب به عثمان بن حنیف ارسال کرده می تواند درس مناسبی برای همه ما باشد.

البته از هیچ کدام از ما توقع نمی رود که در ساده زیستی و قناعت هم پای ایشان باشیم اما همین که بیش از حق خود از بیت المال چیزی نیاندوزیم کافی است.

ایشان در این نامه فرمودند: پس از ياد خدا و درود! اى پسر حنيف، به من گزارش دادند كه مردى از سرمايه داران بصره، تو را به مهمانى خويش فرا خواند و تو به سرعت به سوى آن شتافتى، خوردنيهاى رنگارنگ براى تو آوردند، و كاسه هايى پر از غذا پى در پى جلوى تو مى نهادند، گمان نمى كردم مهمانى مردمى را بپذيرى كه نيازمندانشان با ستم محروم شده، و ثروتمندانشان بر سر سفره دعوت شده اند، انديشه كن در كجايى؟ و بر سر كدام سفره مى خورى؟ پس آن غذايى كه حلال و حرام بودنش را نمى دانى دور بيافكن، و آنچه را به پاكيزگى و حلال بودنش يقين دارى مصرف كن .

امام الگوى ساده زيستى آگاه باش! هر پيروى را امامى است كه از او پيروى مى كند، و از نور دانشش روشنى مى گيرد، آگاه باش! امام شما از دنياى خود به دو جامه فرسوده، و دو قرص نان رضايت داده است، بدانيد كه شما توانايى چنين كارى را نداريد اما با پرهيزكارى و تلاش فراوان و پاكدامنى و راستى، مرا يارى دهيد. پس سوگند به خدا! من از دنياى شما طلا و نقره اى نياندوخته، و از غنيمتهاى آن چيزى ذخيره نكرده ام، بر دو جامه كهنه ام جامه اى نيفزودم، و از زمين دنيا حتى يك وجب در اختيار نگرفتم و دنياى شما در چشم من از دانه تلخ درخت بلوط ناچيزتر است .

آرى از آنچه آسمان بر آن سايه افكنده، فدك در دست ما بود كه مردمى بر آن بخل ورزيده، و مردمى ديگر سخاوتمندانه از آن چشم پوشيدند، و بهترين داور خداست، مرا با فدك و غير فدك چه كار است؟ در صورتيكه جايگاه فرداى آدمى گور است . كه در تاريكى آن، آثار انسان نابود و اخبارش پنهان مى گردد، گوالى كه هر چه بر وسعت آن بيفزايند، و دستهاى گوركن فراخش نمايد، سنگ و كلوخ آن را پر كرده، و خاك انباشته رخنه هايش را مسدود كند. من نفس خود را با پرهيزكارى مى پرورانم، تا در روز قيامت كه هراسناكترين روزهاست در امان، و در لغزشگاههاى آن ثابت قدم باشد.